Bad Boys vieren geen Valentijn!

Nondedju lieve lezertjes en lezeresjes! Soms is het helemaal niet zo eenvoudig om van het rechte pad af te wijken, ook niet als je een pittig powerpoedeltje bent zoals ik. Ik had jullie plechtig beloofd om verslag te doen van mijn nieuwe leventje als vileine viervoeter en stoute blogkoning: nou, ik moet toch even stoom afblazen, dus dat komt goed uit.

Zoetsappige Gedoe

Ik vind het maar lastig, een bad boy zijn. Vandaag was een nieuw dieptepunt in mijn poging om de braafheid voorgoed achter me te laten. Hoezo dan? Nou, Valentijnsdag natuurlijk. Blègh! Dat suffe zoetsappige commerciële gedoe. Ik werd er drie weken geleden al niet goed van. De kerstreclames zijn nog niet van de buis of je wordt alweer gek gemaakt met spotjes die je proberen wijs te maken dat je faalt als je geen zinderende liefdesaffaire hebt om klef over te posten op je socials. Nou, aan me harige hondenhoela ermee! Voor deze Sir geen Madame dit jaar – ik pas ervoor. Of dat dacht ik dus. Precies tot aan het moment dat ik vanmorgen licht groggy naar de brievenbus wandelde...

Twee Dingen

Ik was er gewoon klaar voor hoor. Belastingaanmaningen? Kom maar op! Reclames voor goedkoop hondenvoer? Doen me niks. Van die glimmend gouden enveloppen waarop staat “maak snel open, want deze Nigeriaanse prins heeft een fortuin voor je kaar liggen – sms alleen even je rekeningnummer naar me door!” Laat me koud. Ik bedoel, sodemieter op: hoe dom denk je dat ik ben? ’s Ochtends heb ik behoefte aan maar twee dingen: een sterke bak zwarte koffie en een lekkere stevige drol draaien naast het reclamebord om de hoek. Pleur een eind op met je post. Behalve dan die ene piepkleine roze envelop die vanmorgen op de mat lag te wachten; daar had deze poedel heel even niet op gerekend...

Van de kaart

Eerst dacht ik: “ik loop er gewoon langs. Screw it. Misschien is ‘ie strakjes weg als ik terugkom van mijn rondje.” Dus ik de deur uit. Paadje af, op een drafje. Hoekje om. Vaart geminderd. En toen weer omgedraaid. Ik weet het ook niet. Iets zei me dat ik toch maar beter heel even kon gaan kijken wat het nou precies was. Had ik het maar niet gedaan, lieve mensen! Had ik maar dapper gekozen voor een lekker potje kakken in de kille ochtendlucht! Dan was ik nu dus nog bij m’n volle verstand geweest en had ik een fatsoenlijk blog vol verstandige lingerietips voor jullie kunnen schrijven. Nu lukt dat niet meer. Nu ben ik namelijk in de meest letterlijke en de meest gênante zin des woords compleet van de kaart...

Zweempje

Ik dus terug naar de deurmat. Hij lag er natuurlijk nog steeds, in al zijn irritante zachtroze onschuld. De envelop rook zelfs een beetje... Zoetig. Iets van een zweempje parfum of zo? Goed. Er zat niets anders op dan hem open te maken. Ik vergat in mijn verwarring zelfs koffie te zetten. Ik hupste snel mijn mandje in en scheurde met zenuwachtige gebaren de voorkant eraf. Twee dingen vielen me direct op.

Tranen in de ogen

Het eerste dat me tegemoetkwam was een bedwelmende walm. Goedkoop parfum. Mierzoet. De tranen sprongen me in mijn fijnzinnige oogjes. Duidelijk van een afzender zonder smaak. Die gedachte bleef ergens halverwege mijn hersenstam steken toen de tweede ontdekking uit de kapotte envelop viel.

Hardroze

Op het kleedje van mijn comfortabele hondenmand landde met een bijna onhoorbaar plofje een propje felroze stof. Kant. Met touwtjes. Ik verslikte me bijna in m’n tong. Een string! Een piepklein reetvetertje in schreeuwend hardroze kant vouwde zichzelf tergend langzaam open, vlak onder mijn neus. De parfumlucht was overweldigend. Ik ruik het nog nu ik er weer aan denk. Wat moest ik hier nu van denken? Ik was compleet stupéfait. Flabbergasted zelfs durf ik te beweren. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Precies op dat moment ontwaarde ik het handgeschreven briefje dat achter de gescheurde lip van de envelop was blijven steken.

Walgelijk

Een velletje wit papier, en ja hoor: er was met roze lippenstift een kus op gedrukt. Godverdegodver! Dit was dus het werk van Cupido! Eindelijk. Eindelijk had Valentijn me gevonden – en uitgerekend precies nu, terwijl ik me zó had voorgenomen om er nooit meer aan mee te doen! Walgelijk gewoon. Bevend van opwinding las ik wat er in sierlijk krullende letters op het briefje stond geschreven...

Honderd keer teruglezen

Ik heb het inmiddels meer dan honderd keer opnieuw gelezen en ik kan jullie bezweren: het staat er nog steeds. Okay, vooruit met de geit, daar komt íe. “Lieve, lieve, stoute Sir Sebastian”, zo opende hij. Verdomme! Recht in de roos – Valentijn had me direct te pakken. “Mijn kleine, ondeugende, hopeloos romantische lingerietijgertje.” Echt... Ik wist niet hoe ik het had tegen de tijd dat ik bij de volgende zin arriveerde. “Ik hou je nu al maandenlang in de gaten. Bij elk woord dat je pen verlaat slaat mijn hart een slagje over.” Okay. Ademhalen, Sebastian, gewoon blijven ademhalen. De voorlaatste zin. Gewoon doorlezen nu. “Zelfs een blogkoning als jij kunt niet onder woorden brengen wat ik voor je voel...” Meen. Je. Dit! Iemand stuurt een pikant stukje lingerie naar MIJ toe, met deze woorden erbij? Okay. Laatste zin. Focus, bad boy – FOCUS!!!

X marks the spot

De regel waar de brief mee afsloot was voor mij de genadeklap. Ik kan het net zo goed toegeven. Ik ben verkocht. Wat er stond? Okay. Let op. “Bad Boy Bastian, ik smacht naar je aandacht – laat mij alsjeblieft je Valentijn zijn!!! -XXX- Je weet wel wie.”

Sta je dan

Daar stond ik dan. Ik, de compleet onafhankelijke lingeriegoeroe die niemand nodig heeft en zelf wel bepaalt hoe hij zijn leventje inricht! Met knikkende knieën liet ik het briefje vallen. Dom natuurlijk, want daardoor gleed mijn blik terug naar het stringetje voor m’n neus. Wat was dit? Belangrijker nog: van wie was dit? Een bekende? Was het misschien één van de dames van de buren bij Dutch Designers Outlet? Een geobsedeerde fan uit mijn altijd groeiende community van volgers en likers? Wat moet ik hiermee aan? Wat moet ik doen?!!

Radeloos

Ik weet het niet meer mensen. Ik ben radeloos. Heb ik net mijn hele romantische lifestyle bij het oud vuil gezet, krijg ik dit naar mijn hoofd geslingerd... Hoe kan ik hier nou zinnig op reageren? Ik zal jullie vertellen wat ik heb gedaan. Okay, ik ben eerst naar buiten gerend om alsnog mijn behoefte te doen, maar los daarvan heb ik dus de rest van de dag voor het raam lopen ijsberen, radeloos. Om een uur of twee heb ik naar de fles gegrepen. Ik kom er niet uit! Ik heb het te pakken! Ik ben GEOBSEDEERD!!!

Genoeg

Ik kap ermee. Ik heb genoeg geschreven, en bovendien meer dan genoeg gedronken ook. Ik laat jullie zo snel mogelijk weten wat ik hiermee ga doen. Eerst mijn gedachten bijeen proberen te rapen. Ik wens jullie een minder complexe Valentijnsdag dan ik heb gehad, geloof ik. Dat gedoe met die romantiek! Bah!!!